In een tijd van anderhalve meter afstand houden en angst voor een ongrijpbare ziekte, in een tijd van onbegrip en veroordeling tussen groepen mensen met verschillende visies op “hoe om te gaan met corona”, is er één ding voor mij heel duidelijk.
Het nieuwe normaal is voor mij: GEEN afstand houden van God. Dit afgelopen jaar heeft wat mij betreft duidelijk gemaakt dat ik elke dag Gods nabijheid nodig heb. Ik wil leven naar Gods wil, naar Jezus’ voorbeeld en ik kan dat alleen als ik mij elke dag open stel voor Gods Geest. Het boekje “Stappen naar persoonlijke opwekking”, geschreven door Helmut Haubeil, heeft mij een eind op weg geholpen.
Daarnaast hielp/helpt het ook om dagboeken te lezen met citaten van Ellen G. White. Vorig jaar las ik “Christus weerspiegelen” en dit jaar “Maranatha, de Here komt”.
Het belangrijkste blijft voor mij om Gods eigen Woord te lezen. Ik begin (bijna) elke dag met gebed en met het lezen in de Bijbel, als ik een enkele keer dit oversla of afraffel, dan merk ik het als een gemis in de rest van de dag.
Een afsluitende tekst uit Jesaja 55: “Zoek de HEERE terwijl Hij te vinden is, roep Hem aan terwijl Hij nabij is. Laat de goddeloze zijn weg verlaten, de man van ongerechtigheid zijn gedachten. Laat hij zich bekeren tot de HEERE, dan zal Hij Zich over hem ontfermen, tot onze God, Want Hij vergeeft veelvuldig.”
Debora
Amen, ik heb bijna dezelfde ervaring als zuster Debora. Sinds de corona, ben ik bewuster geworden van mijn geestelijke leven. Ik ben meer God gaan zoeken. Ik doe ook zendingswerk als zuster Debora en graag ga in gesprek met mensen. Corona heeft mij ook dichterbij God gebracht. Eigenlijk , misschien klink het gek, maar deze crisis had ik nodig om een verandering te maken in mijn relatie met God. En het werk, omdat elke dag zie ik Gods handen in mijn leven. Elke dag heb ik God meer en meer nodig. Aan God zijt de eer en de glorie, amen.
Fijn hè Alba, om zo te merken dat we niet alleen zijn in onze ervaringen! Heerlijk, om zo Gods nabijheid te mogen merken als we ons geloof met anderen delen, door folderen en gesprekjes. En als ik soms merk dat ik toch een beetje “indut” en minder enthousiast/actief ben geworden en me daarvan bekeer, dan weet ik dat God met open armen staat te wachten…. net als de vader uit de gelijkenis van de verloren zoon. Gods zegen wens ik je toe, met vriendelijke groet, Debora.