Hoe zou ik mij kunnen verbergen voor Uw Geest; waar zou ik naar toe moeten om U te ontvluchten? Als ik naar de hemel ging, zag ik U daar. Als ik neerdaalde in het dodenrijk, zou ik U ook daar ontmoeten. zelfs als ik vleugels had en ging wonen aan de andere kant van de zee; zou ik U daar ontmoeten. U zou mij vasthouden en Uw rechterhand zou mij stevig leiden. Stel dat ik zei dat de duisternis op mij kon vallen, dan zou het nog licht om mij heen zijn. Psalm. 139: 7-11

Vandaag zou ‘het meer van Galilea’ zijn. Een grootschalig evangelisatie-evenement waarbij een recreatieplas wordt omgetoverd tot een Oud-Israëlisch tafereel. De deelnemers zijn verkleed,  zingen ter ere van God en er zijn diverse eetkraampjes. Ons aandeel zou zij; het verkopen en uitdelen van stichtelijke boeken of uitleg geven aan het grote nagemaakte standbeeld uit Daniël twee.

Vandaag dus een andere invulling wegens de pandemie. Samen met een vriendin volg ik op deze zonovergoten dag urenlang een klompenpad bij Ermelo. Dolend door de bosrijke omgeving, dwars door weilanden, spannende kronkelpaadjes, te schattige bruggetjes, genietend van Gods schepping en elkaars gezelschap. Onderweg zien we donzige eendenkuikens, fluitenkruid en klaprozen.

We lopen door uitgestrekte landerijen, met af en toe een boerderij. Ineens, vanuit het niets, klinkt er in de verte een heldere vrouwenstem. Het lijkt vanachter wat bosschage te komen, een omheinde tuin. Ze zingt! Het geluid vibreert door de wijde omgeving. We staan stil en luisteren.  ‘Op bergen en in dalen, en overal is God! Waar wij ook immer dwalen of toeven daar is God….. Onze stemmen, die door Corona niet meer zo uitbundig gebruikt zijn de laatste tijd vanwege gesloten kerken, haken intuïtief spontaan aan, gaan voluit en mengen zich met die van haar. ‘Waar mijn gedachten zweven of stijgen, daar is God, omlaag en hoog verheven, ja, overal is God’.

Het voelt goed dit lied schaamteloos over de vlakte vanuit je tenen te zingen. Een bijzonder moment. We proberen een glimp van de vrouw op te vangen en onze ogen zoeken en turen, wachtend totdat ze ergens opduikt. Daar is ze. Ze ziet ons. We lachen en zwaaien naar elkaar. Wat een gevoel van verbondenheid met deze onbekende vrouw. Ook zij kent de Bron van leven. Met haar zang raakte ze in ons een snaar en leidde onze gedachten naar onze liefdevolle nabije en trouwe God.

Bemoedigd door haar vrijmoedige enthousiasme wandelen we blij verder. Herkauwend op de tekst resoneert dit lied nog lang na in ons hart.

Op bergen en in dalen:

Heer, U doorgrondt en kent mij: