Al een tijdje zijn ze ‘in’. Een leuk fenomeen.
‘k Hoopte er ooit nog eens één tegen te komen.
En ja hoor: op een bosbankje, waar we pasgeleden even neerstreken,
vond ik op het hoekje een happy stone.
Een beschilderde steen, neergelegd door een onbekende, om iemand zomaar onverwachts,
blij te maken en te verrassen.
Dat is gelukt! Ergens koester ik dat onverwoestbare stukje steen.
Een kadootje waar mijn hart een sprongetje van maakte.
Binnenkort ben ik degene die een ander blij hoop te maken met dit (dode) vogeltje.
‘k Heb al een plekje in gedachten.
Jezus, onze ROTS, ons onwankelbare Houvast.
Is Hij, zonder dit oneerbiedig te bedoelen, ónze ‘Happy Stone’?
Worden we diep van binnen happy/dankbaar/vredig als we met Hem omgaan?
Geloof is ernstig, omdat het gaat om leven en dood en tegelijkertijd,
worden we blij van binnen omdat Die liefdevolle God ons Zijn Zoon gaf
en daarmee genade en eeuwig leven met Hem, voor ‘het oprapen’ ligt.
Heb jij die Rots, misschien op een onverwachte plek, vandaag al gevonden?
En…?
Maakte je hart een sprongetje en koester jij die Rots?
Mirjam
0 reacties